รำพันชีวิต บนความแตกต่าง สองทาง
คนหนึ่งพร้อมที่จะช่วยเหลือเสมอ เป็นผู้ให้เสมอมา
ในขณะที่อีกคน ถูกเลี้ยงดูมาอย่างสุขสบาย ไม่ค่อยได้ต่อสู้ ทำงานอะไรมากนัก ไม่เคยมีวัคซีนแห่งความผิดหวัง
เมื่อวันหนึ่ง ชีวิตเปลี่ยน จากที่เคยสุขสบาย มีเงินทองมากมาย..
..กลับกลาย จนหมดตัว ไม่เหลืออะไรเลย จนต้องมาอาศัยบ้านแม่ และพี่สาว
ด้วยความเคยชิน จีงไม่ค่อยอยากจะลงมือทำอะไร ไม่ค่อยได้คิด
ใช้เวลากับการเล่นโทรศัพท์ อินเตอร์เนต แชทไลน์ จนเพลิน
หลังจากวันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ จนใกล้จะครบปี แต่ไม่ได้ลงมือทำมาหากินอะไร
คนหนึ่งพยายามพูดให้กำลังใจ หาหนทางที่จะทำมาหากินให้
แต่อีกคน ยังกล้าๆกลัวๆ แล้วก็ท้อถอย ไม่กล้าที่จะทำมาค้าขายด้วยตัวเอง
เมื่อลงมือทำขนม ก็ยังทำไม่ดีพอ มือหนัก ทำของเสีย เลยไม่กล้าทำ กลัวเสียของ
การเรียนรู้ก็ต้องมีทั้งความสำเร็จและไม่สำเร็จ
กว่าจะทำกับข้าว ทำขนมอร่อย ก็ต้องมีประสบการณ์
ถ้าไม่มีประสบการณ์ แล้วจะรู้ จะเก่งได้อย่างไร
..สิ่งที่มันมาก จนเสียสมดุล ก็มักจะทำให้ทุกฝ่าย เดือดร้อน เป็นทุกข์...
.... เหนื่อย เพลีย อึดอัด อยากตาย อยากหนีไปให้ไกลๆ
ยิ่งมากคน ก็ยิ่งมากความ...
ต่างคน ยังมีความต้องการ มีความเห็นแก่ตัว มีกิเลส ...
.. ยากที่ใครจะทำอะไรให้ถูกใจอีกคน ได้ทุกๆอย่าง
บางที อาจจะมีคำถามว่า สมดุล และความพอดี อยู่ตรงไหน
นั่นสินะ คนหนึ่ง เป็นผู้ให้ อีกคนก็เป็นแต่ผู้รับ ไม่เคยมีโอกาสได้ให้...
เพราะไม่กล้าที่จะลงมือทำอะไร จึงไม่มีกำลังทรัพย์ ที่จะให้อะไรใครๆได้
แล้วสารพันปัญหาที่สะสมไว้ ก็เริ่มออกผล ต้องมาตามแก้ไขปัญหาที่ซุกเอาไว้
กลายมาเป็นความทุกข์ในวันนี้
ทุกข์ ที่จะต้องตามแก้ปัญหาที่สร้างไว้
ในยามทุกข์ยาก หลายคนเข้าถึงสัจธรรมความเป็นจริง..
แต่ก็มีอีกหลายคน พยายามที่จะหลอกตัวเอง หาจุดที่ตัวเองอยู่สุขสบาย
วิธีที่หลายคน เลือกใช้ เมื่อมีเงินน้อย และไม่อยากรบกวนใคร
ก็ลดในส่วนของงตนลง...
แต่ก่อนเคยกินมาก ก็ลดการกินลง
ทำอาหารไม่น่ากิน ไม่อร่อย เพราะไม่ได้ตั้งใจทำ ไม่ได้ใส่ใจทำ
ก็หลีกเลี่ยง ไม่อยากจะทำ ไปทำอย่างอื่นเสีย...
พยายามจะลดปัญหาหนึ่ง แต่ดันไปเกิดปัญหาใหม่ ไปเรื่อยๆ..
ใครเจอแบบนี้ ยิ่งจะอึดอัด อยู่ยากขึ้นทุกวัน..
อยู่ไปก็เหมือนไฟเผาทั้งเป็น.... ร้อนๆๆๆ
อยากจะขยับขยาย ออกไปที่อื่น แต่ก็ยาก เพราะไม่เหลืออะไรเลย ทั้งทรัพย์สิน เงินทอง
..แล้วเมื่อไหร่ปัญหาจะจบลงซะที
..แล้วเมื่อไหร่ คนที่คอยช่วย คอยให้เสมอมา จะมีความสุขกาย สบายใจเสียที
..แล้วเมื่อไหร่ พี่น้องคนอื่นๆ ที่ยังมีทุกข์ จะพึ่งตนเองได้ เลิกคิดที่จะมาเบียดเบียนซะที
..แล้วเมื่อไหร่จะหายเหนื่อยซะที
กี่ปีแล้ว ที่หาคำตอบ ให้คำถามเหล่านี้ไม่ได้
..หรือจะต้องคอบช่วยเหลือ โอบอุ้ม จนหมดลมหายใจ
. หลังจากนั้น จะเป็นอย่างไรต่อไป ก็สุดแท้แต่ชะตากรรมของแต่ละคน .. อย่างนั้นหรือ
เป็นคำถามที่หาคำตอบยากจริงๆ...
ถ้าเป็นคนอื่นๆ คงมีคำตอบ ตามหลักคิด หลักทฤษฎีที่ดีๆมากมาย
แต่ถ้าไม่เจอกับตัวเอง ไม่รู้หรอก ว่ามันแก้ไขยากแค่ไหน
ไม่ใช่เผด็จการ ที่จะสั่งได้ทุกอย่างที่ต้องการ
ไม่ใช่เผด็จการ ที่จะไม่คิดถึงหัวจิตหัวใจ
ไม่ใช่เผด็จการ ที่จะไร้ซึ่งความปราณี
มองชีวิตไป ก็คงเหมือนวงล้อ ที่หมุนไปแล้ว หมุนกลับมาจุดเดิม..
นี่คงเป็นวงล้อของชีวิต..
.เมื่อไหร่จะออกจากวงล้อของชีวิตนี้ได้
วงล้อแห่งปัญหา...
.. หรือ จนกว่า ลมหายใจ จะสิ้นสุด
ถึงจะออกจากวงล้อของปัญหานี้ได้..
ส่วนใครที่อยู่ในวงล้อ ก็อยู่กันต่อไป...
ทุกสิ่ง ทุกอย่าง มีขอบเขต มีข้อจำกัด
มีจุดสิ้นสุด...
..หลายคน มองหาจุดสิ้นสุด มองไม่เห็น
ไม่รู้ว่า มันอยู่ตรงไหน
ปัญหา อุปสรรคที่เห็น มันช่างยาวไกล ..แสนไกล ดูไม่สิ้นสุด...
เหมือนเส้นทางที่ทอดยาวไกล ไปสุดขอบฟ้า
ในความเป็นจริง คนเราสามารถเดินทางไปได้ถึงเพียงแค่จุดหนึ่ง
จุดที่เราไปได้...
จุดที่เป็นไปได้..
บางคน มองจุดที่ต้องการไป มันไกลเกินไป ...
ไปยังไง ก็ไปไม่ถึง...
คงไปถึงได้เพียงจุดหนึ่ง ที่น่าจะเป็นจุดที่เหมาะสมที่สุด
เป็นจุดที่สามารถเดินทางไปถึงได้..
..หากฝืนเดินทางต่อไป แต่ไม่พร้อม ก็จะพบกับความทุกข์ยากลำบาก...
แต่หลายเรื่อง ความทุกข์ยากลำบาก เป็นสิ่งที่ต้องฝ่าฟัน เพื่อความสุขสบายที่ปลายทาง
แต่คนเรา ก็ต้องมีเป้าหมายที่จะเดินไป
รู้ว่า กำลังทำอะไร
รู้ว่า กำลังทำเพื่อใคร
รู้ว่า กำลังอยู่ที่จุดไหน
รู้ว่า กำลังจะเดินไปในทางทิศใด
รู้ว่า ต่อไป จะเป็นอย่างไร
แต่คนเรา ไม่รู้.. จึงใช้ชีวิตแบบปล่อยวันเวลาให้ผ่านไปเรื่อยๆ
ไม่รู้ ว่า ชีวิตกำลังจะทำอะไร อยู่ที่จุดไหน ต่อไปจะเป็นอย่างไร
.. แล้วจะทำอย่างไร ให้ความหวังนั้น เป็นจริง...
หลายคน อยู่กับความหวัง ความฝัน ที่งดงาม
แต่ไม่รู้ว่า จะทำอย่างไรให้เป็นจริง
ได้แต่รอคอย ให้โชคชะตา เข้ามาหา.. เข้ามาเคาะที่หน้าประตูบ้าน
ชีวิตจึงต้องรอ... ต่อไป..เรื่อยๆ...
คนหนึ่งพร้อมที่จะช่วยเหลือเสมอ เป็นผู้ให้เสมอมา
ในขณะที่อีกคน ถูกเลี้ยงดูมาอย่างสุขสบาย ไม่ค่อยได้ต่อสู้ ทำงานอะไรมากนัก ไม่เคยมีวัคซีนแห่งความผิดหวัง
เมื่อวันหนึ่ง ชีวิตเปลี่ยน จากที่เคยสุขสบาย มีเงินทองมากมาย..
..กลับกลาย จนหมดตัว ไม่เหลืออะไรเลย จนต้องมาอาศัยบ้านแม่ และพี่สาว
ด้วยความเคยชิน จีงไม่ค่อยอยากจะลงมือทำอะไร ไม่ค่อยได้คิด
ใช้เวลากับการเล่นโทรศัพท์ อินเตอร์เนต แชทไลน์ จนเพลิน
หลังจากวันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ จนใกล้จะครบปี แต่ไม่ได้ลงมือทำมาหากินอะไร
คนหนึ่งพยายามพูดให้กำลังใจ หาหนทางที่จะทำมาหากินให้
แต่อีกคน ยังกล้าๆกลัวๆ แล้วก็ท้อถอย ไม่กล้าที่จะทำมาค้าขายด้วยตัวเอง
เมื่อลงมือทำขนม ก็ยังทำไม่ดีพอ มือหนัก ทำของเสีย เลยไม่กล้าทำ กลัวเสียของ
การเรียนรู้ก็ต้องมีทั้งความสำเร็จและไม่สำเร็จ
กว่าจะทำกับข้าว ทำขนมอร่อย ก็ต้องมีประสบการณ์
ถ้าไม่มีประสบการณ์ แล้วจะรู้ จะเก่งได้อย่างไร
..สิ่งที่มันมาก จนเสียสมดุล ก็มักจะทำให้ทุกฝ่าย เดือดร้อน เป็นทุกข์...
.... เหนื่อย เพลีย อึดอัด อยากตาย อยากหนีไปให้ไกลๆ
ยิ่งมากคน ก็ยิ่งมากความ...
ต่างคน ยังมีความต้องการ มีความเห็นแก่ตัว มีกิเลส ...
.. ยากที่ใครจะทำอะไรให้ถูกใจอีกคน ได้ทุกๆอย่าง
บางที อาจจะมีคำถามว่า สมดุล และความพอดี อยู่ตรงไหน
นั่นสินะ คนหนึ่ง เป็นผู้ให้ อีกคนก็เป็นแต่ผู้รับ ไม่เคยมีโอกาสได้ให้...
เพราะไม่กล้าที่จะลงมือทำอะไร จึงไม่มีกำลังทรัพย์ ที่จะให้อะไรใครๆได้
แล้วสารพันปัญหาที่สะสมไว้ ก็เริ่มออกผล ต้องมาตามแก้ไขปัญหาที่ซุกเอาไว้
กลายมาเป็นความทุกข์ในวันนี้
ทุกข์ ที่จะต้องตามแก้ปัญหาที่สร้างไว้
ในยามทุกข์ยาก หลายคนเข้าถึงสัจธรรมความเป็นจริง..
แต่ก็มีอีกหลายคน พยายามที่จะหลอกตัวเอง หาจุดที่ตัวเองอยู่สุขสบาย
วิธีที่หลายคน เลือกใช้ เมื่อมีเงินน้อย และไม่อยากรบกวนใคร
ก็ลดในส่วนของงตนลง...
แต่ก่อนเคยกินมาก ก็ลดการกินลง
ทำอาหารไม่น่ากิน ไม่อร่อย เพราะไม่ได้ตั้งใจทำ ไม่ได้ใส่ใจทำ
ก็หลีกเลี่ยง ไม่อยากจะทำ ไปทำอย่างอื่นเสีย...
พยายามจะลดปัญหาหนึ่ง แต่ดันไปเกิดปัญหาใหม่ ไปเรื่อยๆ..
ใครเจอแบบนี้ ยิ่งจะอึดอัด อยู่ยากขึ้นทุกวัน..
อยู่ไปก็เหมือนไฟเผาทั้งเป็น.... ร้อนๆๆๆ
อยากจะขยับขยาย ออกไปที่อื่น แต่ก็ยาก เพราะไม่เหลืออะไรเลย ทั้งทรัพย์สิน เงินทอง
..แล้วเมื่อไหร่ปัญหาจะจบลงซะที
..แล้วเมื่อไหร่ คนที่คอยช่วย คอยให้เสมอมา จะมีความสุขกาย สบายใจเสียที
..แล้วเมื่อไหร่ พี่น้องคนอื่นๆ ที่ยังมีทุกข์ จะพึ่งตนเองได้ เลิกคิดที่จะมาเบียดเบียนซะที
..แล้วเมื่อไหร่จะหายเหนื่อยซะที
กี่ปีแล้ว ที่หาคำตอบ ให้คำถามเหล่านี้ไม่ได้
..หรือจะต้องคอบช่วยเหลือ โอบอุ้ม จนหมดลมหายใจ
. หลังจากนั้น จะเป็นอย่างไรต่อไป ก็สุดแท้แต่ชะตากรรมของแต่ละคน .. อย่างนั้นหรือ
เป็นคำถามที่หาคำตอบยากจริงๆ...
ถ้าเป็นคนอื่นๆ คงมีคำตอบ ตามหลักคิด หลักทฤษฎีที่ดีๆมากมาย
แต่ถ้าไม่เจอกับตัวเอง ไม่รู้หรอก ว่ามันแก้ไขยากแค่ไหน
ไม่ใช่เผด็จการ ที่จะสั่งได้ทุกอย่างที่ต้องการ
ไม่ใช่เผด็จการ ที่จะไม่คิดถึงหัวจิตหัวใจ
ไม่ใช่เผด็จการ ที่จะไร้ซึ่งความปราณี
มองชีวิตไป ก็คงเหมือนวงล้อ ที่หมุนไปแล้ว หมุนกลับมาจุดเดิม..
นี่คงเป็นวงล้อของชีวิต..
.เมื่อไหร่จะออกจากวงล้อของชีวิตนี้ได้
วงล้อแห่งปัญหา...
.. หรือ จนกว่า ลมหายใจ จะสิ้นสุด
ถึงจะออกจากวงล้อของปัญหานี้ได้..
ส่วนใครที่อยู่ในวงล้อ ก็อยู่กันต่อไป...
ทุกสิ่ง ทุกอย่าง มีขอบเขต มีข้อจำกัด
มีจุดสิ้นสุด...
..หลายคน มองหาจุดสิ้นสุด มองไม่เห็น
ไม่รู้ว่า มันอยู่ตรงไหน
ปัญหา อุปสรรคที่เห็น มันช่างยาวไกล ..แสนไกล ดูไม่สิ้นสุด...
เหมือนเส้นทางที่ทอดยาวไกล ไปสุดขอบฟ้า
ในความเป็นจริง คนเราสามารถเดินทางไปได้ถึงเพียงแค่จุดหนึ่ง
จุดที่เราไปได้...
จุดที่เป็นไปได้..
บางคน มองจุดที่ต้องการไป มันไกลเกินไป ...
ไปยังไง ก็ไปไม่ถึง...
คงไปถึงได้เพียงจุดหนึ่ง ที่น่าจะเป็นจุดที่เหมาะสมที่สุด
เป็นจุดที่สามารถเดินทางไปถึงได้..
..หากฝืนเดินทางต่อไป แต่ไม่พร้อม ก็จะพบกับความทุกข์ยากลำบาก...
แต่หลายเรื่อง ความทุกข์ยากลำบาก เป็นสิ่งที่ต้องฝ่าฟัน เพื่อความสุขสบายที่ปลายทาง
แต่คนเรา ก็ต้องมีเป้าหมายที่จะเดินไป
รู้ว่า กำลังทำอะไร
รู้ว่า กำลังทำเพื่อใคร
รู้ว่า กำลังอยู่ที่จุดไหน
รู้ว่า กำลังจะเดินไปในทางทิศใด
รู้ว่า ต่อไป จะเป็นอย่างไร
แต่คนเรา ไม่รู้.. จึงใช้ชีวิตแบบปล่อยวันเวลาให้ผ่านไปเรื่อยๆ
ไม่รู้ ว่า ชีวิตกำลังจะทำอะไร อยู่ที่จุดไหน ต่อไปจะเป็นอย่างไร
.. แล้วจะทำอย่างไร ให้ความหวังนั้น เป็นจริง...
หลายคน อยู่กับความหวัง ความฝัน ที่งดงาม
แต่ไม่รู้ว่า จะทำอย่างไรให้เป็นจริง
ได้แต่รอคอย ให้โชคชะตา เข้ามาหา.. เข้ามาเคาะที่หน้าประตูบ้าน
ชีวิตจึงต้องรอ... ต่อไป..เรื่อยๆ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น