ถอดใจตั้งแต่ยกแรก หัวใจของคนไม่สู้...
เออ ทำไมหนอ คนเราถึงต่างกันมากมาย คนหนึ่ง อดทน ไม่ย่อท้อต่อทุกอุปสรรคปัญหา ไม่ว่าจะลมแรง เจ็บปวดเพียงใด กล้าเผชิญหน้า แม้อาจจะหวั่นไหว เกรงกลังอยู่บ้าง แต่ก็ยืนหยัดรับชะตากรรม จนผ่านพ้นช่วงเวลาเลวร้ายนั้นมาได้
แต่อีกคน ปัญหาแค่ฝุ่นเข้าตา กลับดิ้นพล่าน เหมือนจะเป็นจะตาย ต้องให้ใครบางคน มาโอบอุ้ม ช่วยเหลือเจือจุน ไม่ให้ล้มตายไปซะก่อน
นัน่สินะ ทำไม คนแรกถึงอดทนได้ แต่คนหลัง กลับเปราะบาง ไม่มีความอดทน
"ก็คนหลังถูกเลี้ยงดูมาแบบ คุณหนู เป็นลูหเทวดา ไม่เคยต่อสู้ ไม่เคยเจอความทุกข์ยากลำบาก มีแต่ความสุขสบายมาตลอด"
"นั่นสิ วันนี้ เลยเป็นปัญหาที่ให้คนที่คอยช่วยเหลือ ต้องเข้ามาโอบอุ้ม ดูแล ประคับประคองกันไป"
ทำไมหนอ คนเราถึงได้แตกต่างกันอย่างนี้ คนที่เปราะบาง จะต้องถูกโอบอุ้ม เอาอกเอาใจ ตลอดไปอย่างนั้นเหรอ แล้วอีกคนที่ต้องอดทน ทนทุกข์ทรมาน ก็จะต้องคอยดูแล โอบอุ้ม คนที่เปราะบางไปตลอดกาลเหรอยังไง
"ไม่ยุติธรรมเลย"
"โลกนี้ มีความยุติธรรมซะที่ไหนล่ะ"
"เป็นกูนะ กูจะสอนให้เข้มแข็ง ไม่เป็นคนเปราะบาง ยืนขึ้นได้ด้วยตัวเอง พึ่งพาตนเองได้"
"คนเปราะบาง มักเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเป้าหมายชีวิต จริงรึเปล่า"
"เออ นั่นสินะ ถ้าคนที่มีเป้าหมายชีวิต ก็จะรู้แน่ว่าตัวเองจะไปยังจุดไหน จะขวนขวาย เพียรพยายามทำงาน เพื่อจะไปให้ถึงจุดหมายนั้น"
"อือม ดูท่าทาง คนที่บ้านกู จะไม่เป็นแบบนั้น วันๆหายใจทิ้งไปเรื่อยๆ ไม่คิดต่อสู้ ไม่ทำอะไร"
"หายใจทิ้งเฉยๆงั้นเหรอ"
"หลายครั้งเลยนะ ที่พูดให้กำลังใจ จนเริ่มที่จะเกิดความฮึดสู้ขึ้นมาบ้าง แต่พอเริ่มเจออุปสรรค ก็ชักจะเริ่มถอดใจ ไม่สู้ซะงั้น จนเวลาผ่านไป หลายเดือน จนเป็นปี ก็ไม่สู้เหมือนเดิม"
"น่าห่วงนะ แล้วถ้า คนที่คอบโอบอุ้บ ช่วยเหลือ ไม่อยู่ด้วย หรือ ช่วยอะไรไม่ได้อีกแล้ว คนที่เปราะบาง คงดิ้นตายไปต่อหน้าต่อตาแหงๆ"
"จะทำยังไงได้ล่ะ"
ความเป็นจริงของชีวิต ธรรมชาติย่อมจะคัดเลือกสิ่งมีชีวิตที่เข้มแข็ง ให้อยู่รอดต่อไป ตามวัฏจักรธรรมชาติ
"แล้วจะทำยังไง ให้คนถอดใจสู้ กลายเป็นคนที่สู้"
"ยากเหมือนกันนะ แต่คงต้องอดทนมากพอสมควร ที่จะนำให้เค้าทำ"
เออ ทำไมหนอ คนเราถึงต่างกันมากมาย คนหนึ่ง อดทน ไม่ย่อท้อต่อทุกอุปสรรคปัญหา ไม่ว่าจะลมแรง เจ็บปวดเพียงใด กล้าเผชิญหน้า แม้อาจจะหวั่นไหว เกรงกลังอยู่บ้าง แต่ก็ยืนหยัดรับชะตากรรม จนผ่านพ้นช่วงเวลาเลวร้ายนั้นมาได้
แต่อีกคน ปัญหาแค่ฝุ่นเข้าตา กลับดิ้นพล่าน เหมือนจะเป็นจะตาย ต้องให้ใครบางคน มาโอบอุ้ม ช่วยเหลือเจือจุน ไม่ให้ล้มตายไปซะก่อน
นัน่สินะ ทำไม คนแรกถึงอดทนได้ แต่คนหลัง กลับเปราะบาง ไม่มีความอดทน
"ก็คนหลังถูกเลี้ยงดูมาแบบ คุณหนู เป็นลูหเทวดา ไม่เคยต่อสู้ ไม่เคยเจอความทุกข์ยากลำบาก มีแต่ความสุขสบายมาตลอด"
"นั่นสิ วันนี้ เลยเป็นปัญหาที่ให้คนที่คอยช่วยเหลือ ต้องเข้ามาโอบอุ้ม ดูแล ประคับประคองกันไป"
ทำไมหนอ คนเราถึงได้แตกต่างกันอย่างนี้ คนที่เปราะบาง จะต้องถูกโอบอุ้ม เอาอกเอาใจ ตลอดไปอย่างนั้นเหรอ แล้วอีกคนที่ต้องอดทน ทนทุกข์ทรมาน ก็จะต้องคอยดูแล โอบอุ้ม คนที่เปราะบางไปตลอดกาลเหรอยังไง
"ไม่ยุติธรรมเลย"
"โลกนี้ มีความยุติธรรมซะที่ไหนล่ะ"
"เป็นกูนะ กูจะสอนให้เข้มแข็ง ไม่เป็นคนเปราะบาง ยืนขึ้นได้ด้วยตัวเอง พึ่งพาตนเองได้"
"คนเปราะบาง มักเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเป้าหมายชีวิต จริงรึเปล่า"
"เออ นั่นสินะ ถ้าคนที่มีเป้าหมายชีวิต ก็จะรู้แน่ว่าตัวเองจะไปยังจุดไหน จะขวนขวาย เพียรพยายามทำงาน เพื่อจะไปให้ถึงจุดหมายนั้น"
"อือม ดูท่าทาง คนที่บ้านกู จะไม่เป็นแบบนั้น วันๆหายใจทิ้งไปเรื่อยๆ ไม่คิดต่อสู้ ไม่ทำอะไร"
"หายใจทิ้งเฉยๆงั้นเหรอ"
"หลายครั้งเลยนะ ที่พูดให้กำลังใจ จนเริ่มที่จะเกิดความฮึดสู้ขึ้นมาบ้าง แต่พอเริ่มเจออุปสรรค ก็ชักจะเริ่มถอดใจ ไม่สู้ซะงั้น จนเวลาผ่านไป หลายเดือน จนเป็นปี ก็ไม่สู้เหมือนเดิม"
"น่าห่วงนะ แล้วถ้า คนที่คอบโอบอุ้บ ช่วยเหลือ ไม่อยู่ด้วย หรือ ช่วยอะไรไม่ได้อีกแล้ว คนที่เปราะบาง คงดิ้นตายไปต่อหน้าต่อตาแหงๆ"
"จะทำยังไงได้ล่ะ"
ความเป็นจริงของชีวิต ธรรมชาติย่อมจะคัดเลือกสิ่งมีชีวิตที่เข้มแข็ง ให้อยู่รอดต่อไป ตามวัฏจักรธรรมชาติ
"แล้วจะทำยังไง ให้คนถอดใจสู้ กลายเป็นคนที่สู้"
"ยากเหมือนกันนะ แต่คงต้องอดทนมากพอสมควร ที่จะนำให้เค้าทำ"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น