วัฒนธรรมเห็นแก่ตัว ไม่ยอมทัก
คงเป็นความเห็นแก่ตัวที่อยู่ในสายเลือด และไม่มีใครที่เคยแนะนำสั่งสอนว่า ควรจะต้องทำอย่างไร
ควรจะวางตัวอย่างไร..
คนทั่วไป เมื่อเจอหน้ากัน ก็จะทักทาย พูดคุยกัน ส่งยิ้มให้กัน
..แต่ในบางพื้นที่ มักจะรอให้อีกฝ่ายเป็นคนทักทายก่อน ไม่ว่า ตัวเองจะเห็นก่อน หรือไม่ก็ตาม..
.. บางที ก็มีความอิจฉา ริษยา มีอคติในใจ เห็นตัวเองมีความสำคัญ ต้องรอให้ คนอื่น สนใจ ทักทาย ให้ความสำคัญกับตัวเองซะก่อน
.. จนลืมไปว่า ใคร อาวุโสกว่า ควรจะให้เกียรติ ให้ความเคารพฝ่ายไหนมากกว่า
.. ในบางท้องถิ่น เด็กบางคน ยังไม่ให้ความเคารพผู้ใหญ่ พูดนินทา ด่าทอ ผู้ใหญ่ที่อายุมากกว่าซะ
"ก็พ่อแม่ มันไม่เคยสั่งสอน ไม่มีใครสั่งสอนมัน มันก็เลยเป็นคนอย่างนั้น"...
เฮ้อ เวรกรรม..
เมื่อมีความเห็นแก่ตัวสะสมมากขึ้นๆๆๆ จนฝังอยู่ในสันดาน
มันก็ยากที่จะแก้ไขได้..
ก็ปล่อยมันไป..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น